تاثیر روزه داری بر دمای بدن و فعالیت های بدنی

♦به گزارش سلام نیوز با توجه به اینکه معمولا در ماه رمضان فعالیت فیزیکی افراد کاهش می یابد، دریافت کالری از مواد غذایی هم باید به همان نسبت کاهش یابد تا منجر به افزایش وزن نشود.

 تغییرات وزن بدن به تعادل انرژی در بدن بستگی دارد. منظور از تعادل انرژی در بدن این است که انرژی دریافتی توسط فرد با انرژی مصرف شده در بدن او برابر باشد. 
انرژی یا کالری دریافتی، انرژی است که از طریق خوردن مواد غذایی وارد بدن می شود. 
انرژی مصرف شده در بدن مقدار انرژی لازم برای سوخت و ساز سلولی و انجام کارهای طبیعی بدن (مانند تنفس، ضربان قلب و . . . ) و فعالیت های روزانه (مانند راه رفتن و نشستن، ورزش کردن و . . . ) می باشد.
 تغییرات میزان آب و مایعات بدن نیز می تواند بر روی وزن بدن اثر بگذارد 
در صورتی که آب بدن کاهش یابد، وزن به طور موقت مختصری کاهش می یابد. عواملی که منجر به کاهش آب بدن می شوند، عبارتند از:
– کاهش مصرف آب و مایعات در طول روز 
– تعریق زیاد 
با توجه به اینکه تغییرات وزن بدن به عوامل مختلفی بستگی دارد،‌ در ابتدا باید اطلاعات کافی در مورد عوامل مؤثر بر تغییرات وزن داشته باشیم تا بتوانیم بر اساس این اطلاعات، اثرات روزه داری ماه رمضان را بر وزن بدن پیش بینی کنیم.

مطالعات متعددی تاثیر روزه داری بر عملکرد افراد در تمرین های ورزشی را مورد بررسی قرار دادند. در یک مطالعه که شامل تست های چابکی، تعادل و قدرت انفجاری پا بود؛ اثر روزه داری بر تست چابکی معنادار بود اما در تست های تعادل و جهش عمودی اثری نداشت.
مطالعه دیگری جهت بررسی پاسخ های همودینامیک به فعالیت بدنی در ماه رمضان انجام شد و طبق نتایج به دست آمده ، روزه داری تاثیری بر آمادگی جسمانی هوازی و افزایش اکسیژن مصرفی نداشت؛ اما تعداد تنفس و ضربان قلب در پاسخ به ورزش به صورت معناداری کاهش و فشارخون سیستولیک نیز افزایش یافته بود. همچنین به نظر می رسد کمبود مایعات و تغییرات ریتم شبانه روزی در این تغییرات موثر باشند. مطالعه دیگری که روی بازیکنان فوتبال جهت بررسی تاثیرات روزه داری بر روی خلق و خوی، سطح خستگی و توان هوازی و بی هوازی انجام شد؛ نشان داد که هر دو عملکرد هوازی و بی هوازی تحت تاثیر روزه داری کاهش می یابند. روزه داری تاثیری بر افسردگی، عصبانیت و گیجی ندارد اما سطح خستگی در تست های هوازی و بی هوازی افزایش یافت.
یافته ها نشان دهنده این است که روزه داری بر ریتم شبانه روزی و قدرت عضلانی و خستگی موثر می باشد.
مطالعات دیگری نشان داده اند که در زمان روزه داری، ورزشکاران علی ‌رغم انجام تمرین ها با شدت قبلی، بیشتر آسیب دیده اند. با در نظر گرفتن این نکته مربیان شدت تمرین های ورزشی را در ماه رمضان کاهش می دهند که در نتیجه این مسئله منجر به کاهش آمادگی جسمانی فرد می‌گردد. چالش اصلی این است که تنظیم شدت و زمانبندی تمرین ها باید به صورتی باشد که علی رغم حفظ آمادگی جسمانی، احتمال آسیب فرد نیز بسیار کاهش یابد و برای رسیدن به این هدف نیازمند نظارت بر رعایت اصول صحیح تغذیه ، استراحت مناسب و انتخاب زمان مناسب هستیم.